Zeker, ik heb ideeën over wat ik belangrijk vind. Ben dit werk, en ook andere keuzes in m'n leven niet zomaar gaan doen. Zóveel overwegingen, argumenten, redenen, motieven kennen we... Maar weet ik waar ik mee bezig ben? Ja: ik doe mijn best om te luisteren waar Christus me roept. En vaak is Christus dichterbij dan ik, 'theologisch gezien', denk. En: nee. Want ik ben met mensen bezig. En die leer ik pas kennen terwijl ik bezig ben.
Wat ik probeer te omschrijven is iets van de verwondering van het werken met mensen; gebaseerd op verantwoorde visie, en mét de intentie om steeds meer op Jezus te gaan lijken. Maar o zo onvoorspelbaar. Ik kan van alles met of voor iemand willen. Ik kan soms van alles zien aan een student. (Ook regelmatig van alles missen trouwens.) En dan geeft God het in de onverwachte ontmoeting: zomaar een gesprekje tussendoor geeft soms een kostbaarder inzicht dan een heus 'coachgesprek', met alle verwachtingen die daar omheen kunnen hangen. De richting is altijd duidelijk: iemand(s leven) meer onder Christus' heerschappij brengen.
Ik begrijp een wens om een concreet voorbeeld. En wil dit niet geven vanwege de persoonlijke inhoud van anderen die dat ook betekent. Een one-liner dan nog: "ontvang het mysterie!"
Christus is in u, hij is uw hoop op goddelijke luister. Kol 1:27 (NBV)
(geschrevenen aan een groep gelovigen in Jezus.)
