Zoals het beeld van het kruis uitdrukt met zijn horizontale
en verticale richting, houdt het wereldwijd verband met leven, geluk, redding,
bescherming vanuit de goden. Bij Jezus zelf is het zijn object van executie. En
tegelijk de inzet van zijn overwinning op de dood. Met het kruis is in de
geschiedenis dat zegevieren weergegeven. Later kwam meer nadruk op het lijden
van God omwille van de mens: een offer. Juist het hout, de boom, is al veel
vaker instrument geweest van Gods genade: de levensboom bij Adam, Noach’s ark,
Mozes’ staf en ook in de mythen, zoals de scheepsmast waaraan Odysseus zich
liet binden om verleiding te weerstaan.
De prominente aanwezigheid van kruistekens in het verhaal
van de mensheid, maakt voor mij duidelijk hoe er een diep besef is ‘dat we om
compleet?/veilig?/vervuld?/vredig? te zijn, iets nodig hebben van buitenaf’. Logisch, dat daarbij naar
beelden wordt gezocht die spreken. Die ons op Goddelijk ingrijpen wijzen (zoals
de verticale balk van het kruis). Die dicht bij de schepping staan (een boom).
Die het verband, én de gebrokenheid van hemel en aarde aanduiden, en de mens
die daartussen hangt. Jezus’ kruisiging als geschiedkundig feit geeft voor mij
een onverwerpbare zekerheid aan de bijbelse inhoud van dit teken van Gods
kracht en wijsheid (1 Kor 1:24). De God die zich verlaagt tot mens, zelfs tot
de schande van het kruis.
