'Uitblinkers' - over de maakbaarheid van succes...

Lang geleden dat ik in twee dagen een boek uit had. Afgezien van 'De Kameleon op volle kracht!' of zoiets. Vrijdag kreeg ik van een goede vriendin een titel van Malcolm Gladwell: 'Uitblinkers' - Waarom sommige mensen succes hebben en andere niet. Dezelfde avond begon ik te lezen, en ik ben geboeid door de verhalende manier waarop Gladwell paradigma's door elkaar schudt.

Wat is jouw persoonlijke invloed op het behalen van succes in je leven?

Hoewel 'succes' niet gedefinieerd wordt in het boek (zo filosofisch is het niet), komen diverse illustraties aan de orde: van

• jarige IJshockeykampioenen tot 
• 'mislukte' (want ontevredene en middelmatig presterende) IQ-topscorers tot 
• Koreaanse Boeingpiloten tot 
• voormannen van de computterrevolutie tot 
• de Beatles tot 
• Joodse kleermakerszonen. 

En wat blijkt? Voor een groot deel zijn hun afkomst, hun geboortemaand, en de opeenstapeling van 'toevallige' kansen die ze kregen om veel te oefenen, bepalend geweest voor wat ze bereikt hebben*.

 

 Aanleg vs. rijpheid

Het voorbeeld van de IJshockey jongens in Canada is een simpel maar verbluffend voorbeeld van deze stelling over de invloed van de omgeving. Hoe de regels bepalen wie van 9- en 10-jarigen het ver gaan schoppen in de sport: op 1 januari vindt de indeling naar leeftijdsklassen plaats, met verschillende competities voor toptalenten en recreatieve spelers.
Wat blijkt in een analyse van de spelerslijsten per comptetitie:

40% van de spelers is in januari t/m maart geboren; nog eens

30% tussen april en juni; en

20% tussen juli en september. 

Kun je dan beter hockeyen als je in de winter bent geboren? Nee; je bent gewoon ouder op het moment van selecteren voor de competitie. Dus ben je fysiek verder ontwikkeld, dus heb je meer kans op het veld. Je wordt op je 9e geselecteerd, krijgt meer coaching en training dan de anderen, en voilà, je wordt nog sterker. Zo vervult de verwachting zich vanzelf dat je beter zou zijn dan de anderen.Juist bij degenen die succesvol zijn, is het het meest waarschijnlijk dat ze die speciale kansen krijgen die tot nog meer succes leiden.

Een eerste conclusie (en er gaat een tweede blog volgen want ik ben nu pas bij pagina 40 met schrijven) is dus: We hebben te veel ontzag voor degenen die slagen en we doen veel te geringschattend over degenen die falen.

Natuurlijk heb ik gedacht aan de mogelijkheid dat Gladwell dit allemaal onderzocht en beschreven heeft uit pure frustratie over zijn eigen mislukkingen of kansarmheid. Als dat al zo is, heeft 'ie dát in mijn optiek in elk geval op een succesvolle manier gedaan.

Afbeelding: deze keuze blijkt volgens dit boek op z'n hoogst een kwetsbaar stenen varkentje...

*"wat ze bereikt hebben" - om toch maar iets van een omschrijving te geven: dat gaat in de genoemde illustraties over beroemdheid, status, overwinning, geld, top-10 noteringen... 

Buitenboek

de omgeving verwelkomt mij

in: de waaiende wilg
het gevormde pad
het open grasveld
de boom die hier al jaren staat
de boom die er dit jaar geplant is

roodroze bloemen die zich ook laten zien
"ontmoetingskerk"
"winkel open"
een oud echtpaar dat hun straatje veegt

een dreunende klok
een poortje
een fluitende vogel
weids uitzicht

of een tijdje helemaal niet:
treurigheid. leegte.
schreeuwerige vlaggen.

dan, troost:
schoorstenen in de mist

een voorbij rennende man
een lege speeltuin
een glimlach...

maar bij mensen durf ik maar moeilijk.



Ik schreef dit aanleiding van een 'landschapsmeditatie': een wandeling waarin ik ontdek over mijzelf, de ander, en God. Of zoals in het 'binnenboek' beschreven is:
"Want wat een mens over God kan weten is hun bekend omdat God het aan hen kenbaar heeft gemaakt. Zijn onzichtbare eigenschappen zijn vanaf de schepping van de wereld zichtbaar in zijn werken, zijn eeuwige kracht en goddelijkheid zijn voor het verstand waarneembaar."
(uit Romeinen 1, De Nieuwe Bijbelvertaling)

Even niet zoveel te zeggen...

Ik luister liever, vandaag.
Soms onverschillig, als een toeschouwer.
Soms bewogen, horend met mijn hart.

Ik hoor een lied, dat vandaag klinkt.
En dat de tijden overstijgt.
Ik stem af.

Stil.

Een veel-belovend weekend

voorproefje op de volgende nieuwsbrief...

Deze periode ben ik opnieuw veel aan het nadenken over mijn bijdrage aan NSLeeuwarden. In het persoonlijke contact, één op één of in een kleine groep, moedig ik jonge mensen aan en sta ik naast ze om Jezus meer persoonlijk te leren kennen. Ik ben enthousiast over de momenten dat we samen stilstaan bij Gods Woord, en de spannende punten waar iemands leven daardoor geraakt wordt. Het contact aangaan in het ‘hier-en-nu’.

Tegelijk merk ik steeds meer dat ik het niet moet hebben van een vaste rol in ‘de gemeenschap’ – die de vereniging wel vormt met elkaar. Omdat ik in Zwolle woon, en nu ook getrouwd ben, kan ik niet op een heel natuurlijke manier met de Leeuwarder studenten in relatie staan. Terwijl die verwachting er soms wel is; van leden dat ze me regelmatig op een borrel zien bijvoorbeeld. En van mijzelf; bij dat ‘onderdeel van de gemeenschap zijn’ vind ik ook passen dat je in elkaars (dagelijks) leven deelt, en bij elkaar thuis komt. Ik onderzoek samen met mijn leidinggevende en anderen om me heen, hoe ik hiermee om kan gaan. En bid hier ook met Sarah over.

Juist vanwege deze overwegingen was het zo gaaf om half april met 56 jonge mensen een weekend samen te zijn, en elkaar wat langer mee te maken. Op ons ‘eigen’ eiland in Giethoorn hadden we tijd voor diepe gesprekken, ontspanning, samen eten. ‘Over-leven met God’ was het thema. Door vijf beloften van God aan ons te bestuderen, hopen we sterk te kunnen staan, juist waar om ons heen heel andere standaarden voor ‘zekerheid’ worden gehanteerd (‘wetenschap’ bijvoorbeeld, of juist ‘gevoel’). Jozef, die in een totaal seculier Egypte zijn God trouw bleef, is daarin een sprekend voorbeeld voor ons.

Hoe uitdagend dit is, merk ik ook in mijn ‘andere werk’, als leidinggevende in een buurtsuper in Zwolle. Eén manier om daar als ‘Insider’ te zijn – zoals één van de bijbelstudies van dit seizoen het noemt, is het klaverjassen met de zaterdagploeg, na werktijd. Zo is het leven met mijn motto om “karakters te bereiken en toe te rusten voor een zinvol leven” niet beperkt tot het stafwerk.

Grenzen van mijn kunnen...

Even een moment om te schrijven. Want:
-wie schrijft, die blijft;
-door woorden te geven aan mijn gedachten, concentreer ik me even;
-mijn kwetsbare mails/blogs worden gewaardeerd;
-het is/lijkt? minder spannend dan een 'echte' ontmoeting.

En: ik heb genoég om over te schrijven. Ik vind er alleen vaak de rust niet voor. Ook thuis niet. Heel blij ben ik daarom met een 'flexplek' op het Youth for Christ kantoor bij ons in de wijk, die ik mag gebruiken. Met anderen die daar ook aan het werk zijn, maken we dan een prettige sfeer. Waarin gewoon een beetje afleiding aanwezig is - en ik daarin niet zelf hoef te 'voorzien', zoals het thuis vaak gaat (Internet, eten, een beetje opruimen). Deze middag, met een uitgevallen afspraak, vind ik de tijd om te schrijven in de nieuwe studiezaal van de bibliotheek.

'Confrontatie' lijkt een passend woord om de afgelopen tijd mee te omschrijven. In ons huwelijk - naast het vele genieten van elkaar - krijg ik steeds nieuw zicht op mijn eigen manier van doen. En door een opleiding die ik doe, met veel reflectie, ontdek ik dat ik veel meer "vanuit m'n hoofd" bepaal hoe ik mijn tijd invul (of hoe ik zou willen leven) dan dat mijn lijf dat kan bijhouden.

Dat merkte ik gistermiddag ook. Terug van de buurtsuper, hielden hoofdpijn en een slap gevoel me thuis. Ik kon het niet opbrengen om naar Leeuwarden te gaan om de kringleiders te trainen. Vervolgens, terwijl ik op de bank zat, ziek te zijn, begon ik te verzinnen wat ik dan nu wél zou kunnen doen. Niet veel dus; dáárom had ik me juist ziek gemeld... En wat dan? Rust zoeken... Wat willen lezen. Nee.

Hoewel het idee van 'een boek naast me op tafel' me wat geruststelde (zo kon ik ten minste nog iets doen) deed het me het meeste goed om stil te liggen luisteren naar een meditatie, en mijn ogen dicht te doen. Een kussen in mijn knieholte maakte dat ik heerlijk lag. Zo gaf ik me - zover ik kon - over aan de staat waarin ik verkeerde. Om vandaag weer verder te kunnen. Met een minder 'eisend' lijstje. "Achter Jezus aan!*" O ja, dat is ook zo. Laat ik Hem niet vóór de voeten lopen.


*dit is de titel van de bijbelstudie die ik samen met de kringleiders voorbereid
bron afbeelding: http://www.posters.nl/loesje--een-grens-is-eigenlijk_a32468.html

Family Matters

-is de titel van mijn favoriete NCRV-serie (nee, voor mij geen BZV) die helaas nu geschrapt is vanwege de reputatie van Keith Bakker, die gezinnen begeleidt naar manieren om zich weer met elkaar te verbinden.

-is het thema van het komende Focusweekend; met 1000 studenten samen ben ik van vrijdagavond tot zondagmiddag in de Achterhoek om God te zoeken. Door maaltijden, toespraken, aanbidding, seminars, gebed en andere ontmoetingen heen.

-is wat ik merk in mijn omgang met jonge mensen, in mijn beide werkomgevingen. Verhalen van iemand wiens ouders binnenkort gaan scheiden of net gescheiden zijn, grijpen me aan! En dat is dan een heel 'zichtbare' manier waarin duidelijk wordt hoeveel impact een familieleven heeft. Natuurlijk is het niet makkelijker in gezinnen waar conflicten in stilte onopgelost blijven...

-is wat ik zie bij mezelf! Wat heeft m'n gezin van herkomst veel invloed (gehad en nog) op wie ik tot nu toe geworden ben... Echt gave principes en lessen die ik meegekregen heb. En echt veel pijn die ik bij me draag door de minder mooie woorden, of de erkenning die ik juist gemist heb.

-God doet een uitnodiging om Hem als Vader toe te laten in onze harten. En zo bij zijn enorme gezin te horen. Door Jezus Christus! Hij ís rechtvaardig:
Hieraan is te zien wie kinderen van God en wie kinderen van de duivel zijn: wie niet rechtvaardig leeft, komt niet uit God voort. Hetzelfde geldt voor wie zijn broeder of zuster niet liefheeft.
1 Johannes 3:10 (NBV)

Familie matters for everyone! En je hebt het voor het kiezen...


P.S. voor wie toch al graag bidt: voor komend weekend graag o.a. vragen:
*Dat de Vader aanbeden en geëerd zal
worden door de levens van de studenten.
*Dat het weekend zal bijdragen aan
verzoening tussen de generaties.
*Dat veel studenten genezing en bemoediging
zullen vinden bij Gods Vaderhart.

@Elsa (en wie verder benieuwd is)
Ik kan zelf niet op deze berichten reageren in het venster, vandaar even zo.
Bedankt voor je reactie! Het was een gaaf weekend, met als hoogtepunten voor mij een goed gesprek met een vriend, bidden over en met mooie verlangens, collecte voor IFES en ontmoetingen met studenten uit Leeuwarden. De inhoud heeft mensen wisselend aangesproken.

"Met Facebook ben je..."

"...verbonden en deel je alles met iedereen in je leven."

De slogan van de sociale netwerksite waar een half miljoen mensen een profiel hebben. Vandaag was ik er getuige van hoe twee van hen zich heel bewust onttrokken aan dit 'gebeuren'. Een beslissing waarvoor ik respect heb! We hadden er een gesprekje over. Zij keken toch alleen maar zo nu en dan op de website, zonder er zelf iets op te zetten. "Ik maakte een profiel aan om in contact te komen met een oud-klasgenoot die nu in Denemarken woont. Toen vonden mensen me en iedereen die me kent wilde ineens vrienden worden." En "het is toch vreemd dat ik hier nu zit, maar bang ben om iets te missen van wat er verder gebeurt. Daarom ga ik achteraf kijken. Alsof het niet genoeg is om te LEVEN op de plek WAAR IK BEN?"

Wel tig keer heb ik het afgelopen jaar overwogen om me uit te schrijven van Facebook. Waarom niet? Zeker, die angst om iets te missen speelt mee. Toch zijn er ook positieve redenen om erbij te blijven:
-een platform voor gedachten, belevenissen;
-contacten met (jonge) mensen die ik anders niet meer snel tegenkom;
-het ontdekken van gezamenlijke connecties.

Zwart-Wit goed of slecht is ook dit medium in zichzelf niet, denk ik. Opnieuw wil ik kiezen voor een manier van omgang mét iets, in plaats van een opstelling vóór of tegenover...

"Heer, help me om mijn oog zuiver te houden, in hoe ik naar al die foto's kijk (die een steeds prominenter plek op de site hebben gekregen).

Vader, dank U voor zoveel mooie mensen die ik heb leren kennen. Wie geeft U me speciaal om een intieme persoonlijke band mee te hebben? Om echt tijd mee door te brengen? Van wie mag ik leren? Aan wie zal ik mijn hart steeds meer laten zien? Met wie VERBINDT U MIJ werkelijk, in geest en in waarheid? Dank U wel!"

Een zinnetje schiet me te binnen, het zal van een spreker/schrijver komen: "Je wordt wat je aanbidt." En dit aanbidden, eren, heeft denk ik vooral te maken met waar je naar kijkt, en hoe. 'Zalig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien', belooft Jezus.